Onlangs werd er een smartengeldbedrag van € 337.000,00 toegekend in verband met een medische fout door een gynaecoloog van het UMC. Het bleek een zeer pijnlijke en geheim gehouden opeenstapeling van fouten. De dreiging van publicatie in het NRC heeft echter voornamelijk geleid tot prijsopdrijving, daarom heeft deze smartengeldvergoeding geen precedente werking.

Het verloop

Zonder de patiënte te informeren laat de gynaecoloog weefsel onderzoeken, dat hij wegnam uit de baarmoederhals tijdens een routine behandeling onder narcose. Er is al jaren sprake van vochtverlies, geduid als incontinentie, terwijl het geen urine bleek te zijn. Hij informeert betrokkene niet inhoudelijk over de uitslag, maar doet aan de telefoon en in een persoonlijk gesprek wel voorkomen dat hij de uitslag kent en stelt haar gerust.

Patiënte vraagt zich af waarom hij haar niet geïnformeerd heeft over het voornemen om weefselonderzoek te doen, maar is gerustgesteld en laat het er bij.

Na twee jaar vraagt hij haar langs te komen, hij zit met de uitslag in zijn maag omdat deze mogelijk duidt op kanker. Nader onderzoek wijst inderdaad kanker uit.

De gemiste uitslag wordt verklaard door de overgang van papieren dossier naar digitaal. Later wordt dit door een collega arts van de hand gewezen.  Het frustreert patiënte in toenemende mate dat niet wordt verteld wat de oorzaak was.

Het ziekenhuis werkt niet mee aan de opbouw van het dossier, ondanks de vaststelling dat er iets fout is gegaan.. Vragen worden niet beantwoord en er volgt uiteindelijk een zakelijke, ambtelijke communicatie.  Eigenlijk voelt betrokkene zich door het verloop van de communicatie voor een derde keer verkeerd behandeld. Tot dat moment is de kwestie niet gemeld bij de inspectie voor de volksgezondheid.

Na veel touwtrekken en de inschakeling van een letselschadeadvocaat komt het ziekenhuis tot erkenning van de aansprakelijkheid. Ook dit gebeurt zonder empathie en zakelijk.  Inmiddels is duidelijk dat er geen genezende behandeling meer mogelijk is en zij aan de kanker zal overlijden.  De zaak wordt vervolgens besproken met de directie van het ziekenhuis. Ook dan krijgt ze geen antwoord op haar vragen over de toedracht.

Schaderegelingstraject

Er wordt een  letselschadebureau ingeschakeld en men komt tot  een eerste voorstel. Dat voorstel is direct al zeer fors, te weten € 180.000,00 smartengeld voor haar en € 192.000,00 compensatie voor haar echtgenoot. Overigens in vergelijkbare zaken zou een bedrag ad  € 231.000,00 niet misstaan (aids-arrest geïndexeerd).  Dit voorstel wordt als een fooi gezien en resoluut afgewezen. Overigens is er in dat stadium al gedreigd met publiciteit. Een nieuwe dreiging zorgt voor verhoging van het aanbod. Wat ook weer als onvoldoende wordt aangemerkt.  De druk op het ziekenhuis om ter voorkoming van media-aandacht tot een schikking te komen wordt steeds hoger. Het NRC heeft zich twee maal actief met de zaak bemoeid, en na de tweede keer weer een dreiging te ervaren dat de zaak op straat komt te liggen doet het UMC een laatste voorstel en regelt de kwestie voor in totaal € 545.000,00.

Overigens is niet helemaal duidelijk welke schadecomponenten in deze regeling zijn meegenomen.  Maar uit de toelichting van August Van kan worden afgeleid dat er voor patiënte € 337.000,00 aan smartengeld in de regeling zat.

Analyse

In feite hebben we hier te maken met een minnelijke regeling die naast een schadevergoedingsaspect, door de dreiging met media aandacht ook een punitief aspect in zich draagt. Het lijkt er op dat de publieke opinie als extra sanctie wordt ingebracht en deze sanctie werd kennelijk door verhoging van het mijns inziens al behoorlijk passende aanbod ad € 180.000,00 dat mogelijk in onderhandeling zou sluiten op € 231.000,00, naar uiteindelijk € 337.000,00 afgekocht.  Ik vind dat dit een niet vergelijkbare kwestie is vanwege het bijzondere verloop. De sanctie (publiciteit en veroordeling door de publieke opinie) is afgekocht met ruim € 100.000,00.

Daarin speelt overigens ook mee dat het ziekenhuis in drie instanties heeft gefaald.

Geen informatie over het weefselonderzoek en de geruststellende mededeling zonder dat de uitkomst kennelijk bekend was, gevolgd door het verzuim betrokkene voor nieuw onderzoek terug te roepen;
Nalatigheid ten aanzien van de informatieverstrekking over de oorzaak, er werd zelfs een smoes gebruikt;
En de weigering om de zaak te melden bij de inspectie voor de volksgezondheid.
Ik kan me voorstellen dat gegeven het zwaard van Damocles er om strategische redenen een compensatie werd geboden die deze drie afzonderlijke aspecten ook respectievelijk en gesaldeerd in zich droeg.

Deze zaak heeft geen enkele precedente werking naar mijn mening juist vanwege het bijzondere karakter en de invloed van niet zaak-gerelateerde aspecten.

Marc Punt – Expert personenschade To The Point Expertise